Haal die bejaarde van zijn elektrische fiets 

Gelukkig kwam er op het kruispunt geen verkeer van rechts. De fiets voelde niks voor een haakse bocht, en eindigde zelfstandig in de berm. Geschrokken stapte ik af. Het proefritje op het elektrisch geholpen rijwiel had gemakkelijk in het ziekenhuis kunnen eindigen. Zoals bij steeds meer bejaarden. 

Ik wist het al een beetje, door Henk. De 75-jarige kennis steekt geregeld bij ons aan. Als het weer dit toelaat vormen wij een tussenstop op of het eindpunt van de tochten, die hij maakt op de elektrische fiets. Deze is zijn trotse bezit sinds hij vrijwillig zijn auto inleverde. Na een toenemend aantal deukjes en een paar narrow escapes op de grote weg, gevolgen van zijn strammer wordende nek en tragere reacties. Chapeau voor dat verstandige besluit. En complimenten voor zijn Batavus met trapondersteuning. Mooi, hoor. 

Sindsdien staan we doodsangsten uit als Henk nadert over de beklinkerde, licht bollende straatweg. Niet bij zijn aankomst, heel erg bij zijn vertrek. Henk vergeet permanent dat hij met maximale ondersteuning, standje 5 op de schakelaar aan het stuur, is afgestapt. Als hij, na genoten consumptie en bijpraat, moeizaam weer opstapt en vanaf de oprit de eerste pedaaltrapjes geeft, schiet zijn tweewieler eigengereid versnellend de straatstenen op. Slingerend verdwijnt hij, nog net een tegemoetkomende auto ontwijkend. 

Sinds de zoveelste keer dat we uitwuivend ons hart vasthielden, loop ik nonchalant mee bij de opstapsessies. Hij staat nog in een hoge ondersteuning, merk ik dan zogenaamd achteloos op, na een gespeelde belangstelling voor dat leuke computertje op het stuur. Oja, maar dat geeft niet hoor, is standaard het antwoord, waarop hij toch braaf een tandje lager kiest. Om vervolgens met stand 4 weer de straat op te stuiteren, en pas 100 meter verderop redelijk rechts te rijden.       

Rijwiel met hulpmotor is een prachtige uitvinding 

Het rijwiel met elektrische hulpmotor is een prachtige uitvinding. Voor middelbare fietsers in het woon-werkverkeer. Voor scholieren die liever of noodgedwongen trappen in plaats van in de bus te zitten. Voor ouden van dagen, die kunnen winkelen en toeren waar anders tegenwind hen zou weerhouden. Zo blijf ik ook fysiek lekker in beweging, stelt Henk tevreden vast, bij ons aan de koffie. Nou, murmelen wij dan, je fietst wel steeds met maximale ondersteuning, dus minimale inspanning. Mwa, luidt zijn verweer, ik hou in elk geval mijn sociale contacten. En dat is wel waar. 

Het proefritje op de nieuwe accufiets van partner leerde me de echte risico's kennen. Geweldig, die Sparta! Grijnzend zoefde ik aan het stille begin van de avond met 24 kilometer per uur naar het volgende dorp, vanzelfsprekend in de zevende versnelling met de sterkste ondersteuning. Er hoefde amper getrapt te worden. Tot ik op de kruising in dat dorp linksaf wilde slaan. Niks teruggeschakeld, niks het motortje getemperd. Alleen wat met de knijpremmen snelheid willen minderen. 

Hier maakte de fiets bezwaar. Die wilde gewoon lekker hard doorzeilen. Waarop fiets en ik pardoes in een onvoorziene berm eindigden. En niet onder de wielen van een vrachtwagen, die daar net zo goed van rechts had kunnen komen. Licht van de kook schoot me te binnen dat de rijwielhandelaar het inderdaad terloops had gezegd, bij de aflevering: wel op tijd terugschakelen, hoor. Tuurlijk, zeiden wij met een half oor, wegens alleen maar oog voor die fonkelende nieuwe aanschaf. En vergaten het advies ter plekke.    

Vooral oudere fietsers zijn dodelijk slachtoffer 

Het aantal verkeersdoden is landelijk vorig jaar voor het eerst in lange tijd weer gestegen. Vooral ouderen waren vaker het slachtoffer. Er kwamen 119 tachtigplussers om, tegen 94 vijf jaar geleden – 89 mannen en 30 vrouwen. Van deze hoogbejaarden zat 20 procent op een scootmobiel, 25 procent in een auto, en maar liefst 40 procent op de fiets. Hoeveel procent van de verongelukte oudjes op een gewone of op een elektrische tweewieler trapte, is niet geregistreerd. Gokje: minimaal de helft. 

De eigen misser tijdens het proefritje, het gevaarlijke gestoethaspel van Henk, de bedenkelijke manoeuvres van met hulpmotor aangedreven ouden van dagen in het stadsverkeer en op buitenwegen, ze geven ernstig te denken. Per slot van rekening zijn de Batavussen, Sparta's en noem maar op gewoon een soort brommer. Waar jongeren een certificaat voor moeten halen. Een enkel probeerseltje in de straat bij de fietsenmaker is dan te weinig. En geen bejaarde aspirant-koper zal daarna besluiten: het moet maar niet. 

Er zit niks anders op. Het Centraal Bureau Rijvaardigheid zal zich ook over 75-plussers met een accufiets moeten ontfermen. Met een simpele test van een half uur. Die, weten wij in het geval van Henk absoluut zeker, in een negatieve conclusie zal eindigen. Zijn alternatief: een fiets met drie wielen en hooguit een heel licht motortje voor maximaal 12 kilometer per uur. Voor de fysieke gesteldheid maakt het niks uit. En we wachten graag een kwartiertje langer, voor de koffiemachine wordt gestart. Maar dan met een gerust hart. 

Laatst gewijzigd op 29-04-2016 om 17:12 uur