EU vreest niet de Grieken, maar de Spanjaarden

De Grieken willen de euro niet kwijt, maar nog meer bezuinigen willen en kunnen ze niet. De regeringsleiders van de Europese Unie zijn zo hard tegen Griekenland, omdat ze Spanje vrezen. Dan zijn ook hier de rapen gaar.

Toen in 2008 de financiële crisis losbarstte en de problemen van Griekenland naar buiten kwamen, was het een probleem van het hele Europese bankwezen. De oplossing moest ook in heel Europa worden gezocht. Op dat moment was een bankroet van Griekenland een ramp geweest voor alle Noord-Europese banken. Die hadden miljarden aan leningen uitstaan bij deze dubieuze debiteur.

Eenmaal begrepen welk gevaar de toch al in zwaar weer verkerende banken bedreigde, is de jaren daarop de Griekse schuldenlast van de banken overgeheveld naar de diverse overheden, c.q. de belastingbetalers in Europa. Inmiddels hoeven de betreffende banken niet meer te vrezen voor een Grieks bankroet. Zelfs de Griekse banken kunnen omvallen zonder de Europese bankensector in gevaar te brengen.

De overheden van die lidstaten houden tegenover hun onderdanen tegen beter weten in vol, dat die overgenomen schuldenlast ooit weer terug betaald zou worden door Griekenland plus rente. Zeker in Nederland hield de regering hier stug aan vast, terwijl elk verstandig mens weet dat dit voor Griekenland een volstrekt onmogelijke opgave was.

Was er in die tijd echt gestreefd naar een realistische oplossing voor het Griekse probleem, dan was die er geweest. Alleen durfde geen regeringsleider dit te erkennen. Immers toegeven dat de Grieken nooit in staat zouden zijn de schulden terug te betalen en derhalve die schulden net zo goed konden worden kwijtgescholden, was voor hen electorale zelfmoord. Dachten zij, want eerlijkheid was wellicht voor de onderdanen beter te verteren geweest.

Voldongen feit

Als toen de regeringsleiders  hun landgenoten hadden uitgelegd, dat met de miljarden voor Griekenland de eigen banken waren gered, was er veel gemopperd. Dat kwijtschelding van in ieder geval een groot deel van de overgenomen Griekse schulden de enige oplossing was, zou waarschijnlijk voor enige tijd boosheid bij de kiezers hebben veroorzaakt. Maar een voldongen feit was het dan wel.

Dit nu toegeven komt niet bij de regeringsleiders op. Want, zo hielden ze hun landgenoten voor, die onbetrouwbare Grieken hadden de kluit belazerd en moesten de schulden tot de laatste cent terug betalen. Dat leek en lijkt de betreffende onderdanen ogenschijnlijk heel logisch toe. Net zo logisch als het onderwerpen van Griekenland aan een bezuinigings- en hervormingsplicht, die het land in diepe ellende stortte.

Dat vanuit het binnen- en buitenland waarschuwingen tegen dit beleid klonken, werd afgedaan als populisme. Immers Griekenland was fout en moest boeten. Stel je voor dat die luie donders wegkwamen met de bijkans misdadige corruptie en bedriegerij. Dat de gewone Griek hieraan alleen schuldig was in de zin van kiezer van foute regeringen en het gebruik maken van de gemakkelijke leningen, werd er niet bij verteld.

Evenmin kregen wij te horen dat de miljarden steun aan Griekenland naar onze eigen banken ging. En dat de Grieken leden onder een voor ons onvoorstelbare werkloosheid, tot veel zelfmoord leidende armoede en uitzichtloosheid, het was allemaal eigen schuld. Bezuinigen zouden ze en hervormen moesten ze. Nu heeft Europa een probleem, want de Grieken willen wel graag in Europa blijven en de euro willen ze niet kwijt, maar nog meer bezuinigen willen en kunnen ze niet.

Twijfel

De ironie wil dat Europa een lidstaat en een lid van de muntunie niet kan lozen. Alleen een lidstaat zelf kan opstappen. Lange tijd is gedacht dat het probleem Griekenland, hoe ingewikkeld ook, op te lossen was. Nu is er twijfel. Regeringsleiders houden vast aan het oude beleid, ondanks het leed van en het duidelijke nee van de Grieken.

De hele euro komt hierdoor onder druk te staan. Onze trots, Jeroen Dijsselbloem, sprak zijn eigen partij nog ferm toe en hoopt op eerlijke politici in Griekenland. Wellicht dat een dergelijke wens in eigen land meer zin heeft.

Wees eerlijk dat kwijtschelden van de schulden van Griekenland de linkse partijen als Podemos in Spanje de wind in de zeilen zal geven. Dat daarom de Grieken moeten bloeden en niet vanwege hun kleine economietje, waar Europa wel zonder kan. Zonder de veel grotere economie van het ook bijna kapot bezuinigde Spanje is de EU een heel ander verhaal.

Stel je voor dat zo’n Podemos dit jaar er de verkiezingen wint en weigert verder te bezuinigen. Dat zou heel wel mogelijk zijn, als nu Syriza in Griekenland gehoor vindt bij de Europese Unie. Juist daarom moet Griekenland bloeden.

Dat de arme nieuwe lidstaten in het Oosten mokken, ach, zoals gezegd een lidstaat kan altijd uit eigen beweging opstappen. Ook dat zou geen ramp zijn voor Europa.

Laatst gewijzigd op 06-07-2015 om 23:50 uur